Ustawa o Rezerwie Złota z 1934 r. zabraniała prywatnej własności złota monetarnego i była zwieńczeniem programu złota prezydenta Franklina D. Roosevelta. Ustawa pozwoliła rządowi podnieść cenę złota, kontrolować wartość dolara i wprowadzić więcej pieniędzy do obiegu.
Wielki Kryzys rozpoczął się od krachu giełdowego w październiku 1929 roku – miliony Amerykanów straciły pracę, trudno było o kredyt, a gospodarka się załamała. Roosevelt został wybrany na prezydenta w 1932 roku z nadzieją, że wprowadzi kraj na ścieżkę odnowy gospodarczej i dobrobytu. Jednym z największych wyzwań dla amerykańskiej gospodarki był brak kredytów dostępnych dla wielu Amerykanów. Bez pożyczek ludzie nie byli w stanie wydawać na swoje codzienne utrzymanie, a z kolei brak wydatków i pieniędzy w obiegu uniemożliwiał wzrost gospodarki.
W pierwszym roku urzędowania Roosevelt wdrożył działania, które miały na celu pobudzenie gospodarki. Wśród nich była konfiskata złotych monet i certyfikatów, które znajdowały się w prywatnych rękach Amerykanów i firm. Stany Zjednoczone polegały na standardzie złota – który wspierał dolara i pozwalał na wymianę dolarów na złoto po ustalonym kursie – a Rezerwa Federalna miała więcej niż wystarczające rezerwy złota, by wystarczająco wspierać dolara. Ustawa o standardzie złota z 1900 roku zastąpiła srebro złotem jako standardem dla amerykańskiego dolara, ustalając cenę, po której rząd kupował uncję trojańską złota na 20,67 dolarów.
Wiosną i latem 1933 roku Roosevelt zawiesił standard złota, aby powstrzymać wycofywanie złota. Eksport złota był zabroniony, a skarbowi i instytucjom finansowym nie wolno było wymieniać dolarów i depozytów na złote monety i sztaby. Rząd zmniejszył również zawartość złota w dolarach aż o 50% i zezwolił na srebro jako dodatkowe wsparcie dolara. Środki wprowadzone w 1933 r. dały rządowi Stanów Zjednoczonych wyjątkowe uprawnienia do przejmowania złota od Amerykanów i przygotowania gruntu pod ustawę o rezerwie złota. Stany Zjednoczone stanęły w obliczu bezprecedensowego kryzysu, który wymagał nadzwyczajnych środków.
Ustawa ta sformalizowała wiele działań rozpoczętych w 1933 roku. Jednym z ważnych środków było podniesienie ceny złota do 35 dolarów za uncję, co skutecznie zdewaluowało dolara o 59% i zakończyło ustaloną pod koniec XIX wieku stałą cenę 20,67 dolarów za uncję.
Standard złota ograniczał rządowi USA możliwość zwiększania podaży pieniądza w kraju, ponieważ dolary były ustalone w stosunku do podaży złota, więc jego zawieszenie dało rządowi elastyczność w zwiększaniu podaży pieniądza.
Porzucając standard złota, rząd mógł również manipulować walutą kraju poprzez dewaluację. Zwiększenie ilości rezerw złota i podniesienie ceny za uncję oznaczało, że w obiegu będzie więcej pieniędzy. To pozwoliło na powrót cen do rozsądnego poziomu i dało impuls do aktywności gospodarczej. Amerykanie mieli więcej pieniędzy w kieszeniach, które mogli wydać, a pieniądze krążące w systemie finansowym i gospodarce pomagały w uzupełnieniu bilansów banków i utrzymaniu działalności gospodarczej. Zdewaluowany dolar stał się również konkurencyjny w stosunku do walut innych krajów i sprawił, że aktywa oparte na dolarze stały się tańsze dla obcokrajowców.
Złoto było kontrolowane przez Departament Skarbu, a sztabki złota były przechowywane przez Rezerwę Federalną w skarbcach w jej budynkach. Ustawa ta obowiązywała do czasu usunięcia standardu złota przez prezydenta Nixona w 1971 roku, kiedy to USA zakończyły wymianę złota na dolary.
