Jednym z największych i najbardziej kontrowersyjnych działań podjętych przez jakikolwiek rząd w czasach kryzysu było rozporządzenie wykonawcze nr 6102 Franklina Delano Roosevelta z 5 kwietnia 1933 roku. Wymagał on od wszystkich osób dostarczenia wszystkich złotych monet, złota kruszcowego i certyfikatów złota do Rezerwy Federalnej w zamian za 20,67 USD za uncję trojańską. Niezastosowanie się do tego wymogu podlegało karze grzywny w wysokości 10 000 USD lub 10 lat więzienia.
Amerykańska waluta w tamtym czasie była emitowana głównie przez Rezerwę Federalną i była zabezpieczona złotem. Ustawa o Rezerwie Federalnej z 1913 r. wymagała 40-procentowego stosunku złota do całkowitej kwoty pozostającej w obiegu. Dzięki nowo wykupionemu złotu bilans Rezerwy Federalnej mógł zostać rozszerzony. Po upływie terminu wykupu, Ustawa o Rezerwie Złota z 1934 r. zmieniła ustawową zawartość złota w dolarze amerykańskim do 35 USD za uncję trojańską. Rezerwa Federalna mogła natychmiast wyemitować prawie 70% więcej waluty na podstawie samej rewaluacji.
Rozporządzenie wykonawcze zezwalało na posiadanie niewielkich ilości złota do celów artystycznych, przemysłowych i zawodowych, a także wyłączało „złote monety o uznanej szczególnej wartości dla kolekcjonerów rzadkich i nietypowych monet”.
Podczas gdy monety kolekcjonerskie były chronione, wykup wstrzymał produkcję złotych monet i otworzył drzwi do masowego topienia już wybitych złotych monet. W tym samym czasie zniszczeniu uległa ogromna liczba złotych certyfikatów wykupionych z obiegu, podczas gdy duże zapasy nowo wydrukowanych banknotów już dostarczonych do Skarbu Państwa pozostały niewyemitowane.
Może Cię zainteresować:
