Udział globalnych oficjalnych rezerw złota przechowywanych poza Federalnym Bankiem Rezerwy w Nowym Jorku (FRBNY) oraz Bankiem Anglii (BOE) w Londynie wzrósł w 2024 roku do 78%, podczas gdy w 1972 roku wynosił 51%.
Przed dolarem amerykańskim światową walutą rezerwową był funt szterling. W XIX wieku znacząca część światowego handlu odbywała się w funtach szterlingach (wspartych złotem) i była rozliczana w Londynie. Banki centralne mogły wymieniać brytyjskie funty na złoto i budować swoje rezerwy metaliczne w skarbcu BOE, który znajdował się na najbardziej płynnym rynku złota na świecie – w Londynie.
Po II wojnie światowej dolar oficjalnie zastąpił funta szterlinga w ramach systemu monetarnego nazwanego “Bretton Woods”. W następstwie wojny Stany Zjednoczone posiadały zdecydowanie największe rezerwy złota spośród wszystkich krajów, co wzmacniało zaufanie do amerykańskiej waluty.
W systemie Bretton Woods handel międzynarodowy odbywał się głównie w dolarach, które można było wymieniać na złoto w Fedzie (działającym jako agent Departamentu Skarbu USA). Kraje z nadwyżkami w bilansie płatniczym (BOP) zwiększały swoje rezerwy złota w skarbcu FRBNY. Wielu preferowało posiadanie złota zamiast dolarów, szczególnie w obliczu rosnących obaw (zwłaszcza we Francji), że wartość dolara mogłaby zostać zdewaluowana w związku z deficytem BOP w Stanach Zjednoczonych.
Technicznie rzecz biorąc, amerykańskie złoto monetarne jest własnością Departamentu Skarbu, a nie Rezerwy Federalnej. Banki centralne innych państw i oficjalne organizacje międzynarodowe przechowują złoto w Fed w Nowym Jorku – natomiast osoby prywatne ani podmioty sektora prywatnego nie mają do niego dostępu. Dane udostępniane przez System Rezerwy Federalnej na temat tzw. “earmarked gold” (złota powierniczego) nie ujawniają, które podmioty korzystają z depozytu.
Całkowite rezerwy złota powierniczego w FRBNY osiągnęły rekordowy poziom 12 711 ton w 1972 roku. W tym czasie całkowite rezerwy złota BOE wynosiły 8 364 tony.
Oficjalne światowe rezerwy złota (pomijając złoto będące w posiadaniu Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii), przechowywane w Nowym Jorku i Londynie, osiągnęły historycznie niski poziom 22%.
Może Cię zainteresować:
